Sneeuwvlokken

[p. 142]

LXXII.
Erinnering.

Ik zat alleen bij d' uitgebluschten haard.
Toen kwam tot mij de bleeke Erinnering
En om mijn voeten trok ze een tooverkring.
En schimmen stonden om mij heen geschaard.

Ik sprak: - ‘Laat toe, dat ik mij zalig zing’!
Bloeit daar geen troost voor al wat leeft, op aard?’
Zij sprak: - ‘Veel bloemen heeft de storm gespaard;
Die plukte ik allen, wijl ik tot u ging.’

Zij schudde wild haar donkre lokken los
En plooi bij plooi van haar verbleekten dos
En liet haar bloemen reegnen in mijn schoot:

Wat bloeit in 't bosch en bij den watervliet,
Viooltje en lelie en vergeet-mij-niet...
Doch al haar bloemen waren dor en dood.