Sneeuwvlokken

[p. 137]

LXVII.
Gebed.

Toen knielde ik in mijn stille kamerkijn,
Van zomerroze- en denne-aromen zoel
En zilverblank van binnenstroomend koel,
Klaar licht. Ik knielde in vollen maneschijn

En bad: - ‘O God, wiens wezen ik gevoel,
Geef mij een zichtbaar teeken van uw zijn!’
En 'k wachtte een lange pooze en wilde pijn
Vloog mij door 't hart en vreemd, verward gejoel

Van duivelstemmen krijschte mij in 't oor:
- ‘Daar is geen God!’ En bevend sprak mijn mond
De wanhoopswoorden na van 't helsche koor.

Toen zag ik dat een wezen vóór mij stond,
Gekleed in licht. Hij sprak: - ‘Ik hoorde uw wensch.
Ik zal uw God zijn.’ - Doch hij was een mensch.