Sneeuwvlokken

[p. 121]

LI.
De Brug.

Ik zocht een bloem, die op de bergen wast.
En aan mijn voeten grijnsde een afgrond, diep
Als wanhoop na een misdaad, en ik riep:
- ‘Wie redt mij?’ 'k Voelde een hand, die greep ik vast.

En over 't zwarte water, dat daar sliep,
Wees mij die hand, als brug, een dennemast.
Ik vroeg: - ‘Hoe draagt die boom ons beider last?’
Hij sprak: - ‘God leeft, die ons voor 't leven schiep.’

Ik zag mijn gids in de oogen; al mijn angst
Verkeerde in zwijgend, liefdevol geloof.
De boomstam kraakte.... ik kon niet meer terug.

Toen daalde een dichte nevel - dat was 't bangst! -
Doch, hand in hand, ging 't voorwaarts, blind en doof;
Daar landden we aan..... en toen eerst brak de brug.