Sneeuwvlokken

[p. 120]

L.
Dwaallicht.

Geen glimworm glom in 't schrale, vale gras.
De grond, waarop ik trad, was week en zoog
Mijn schreden gretig in; een nachtuil vloog
Verschrikt op; 'k was verstrikt in 't struikgewas.

En om mij heen sliep duisternis. Mijn oog
Ontwaarde een licht; dat volgde ik, doch het was
Een dwaallicht en ik zonk in 't zwart moeras.
Daar greep me een reddende arm vast en onttoog

Mijn leven aan den hongerigen muil
Van de onderaardsche macht, die, stil en sluw,
Mij bij de voeten sleurde naar omlaag.

Hij sprak: - ‘Vertrouw geen dwaallicht! neem in ruil
Mijn liefde als leidstar, tot de zonne daag!’
Mijn lieve redder, sedert volg ik u.