Sneeuwvlokken

[p. 118]

XLVIII.
Labyrinth.

Toen doolde ik in een marmren labyrinth
Van trappen, leliewit en hemelhoog.
En 'k hoorde een stem die fluisterde: - ‘Ik gedoog
Niet dat gij ruste aleer ge een uitweg vindt!’

't Was of een god mij voortdreef en, het oog
Gevestigd op de sterren, als een kind
Op moederoogen, voelde ik hoe de wind
Met reiner wiekslag om mijn lokken vloog.

Doch zie! het ondier, dat ik moest verslaan,
Was 't booze en donkere in mijn eigen ziel.
En 'k wist, kon niet miju kracht dien kamp volstaan,

Dat ik verpletterd van mijn hoogte viel.
En 'k toog ten strijde en in mijn rechter blonk
De gouden leiddraad, dien me uw liefde schonk.