Sneeuwvlokken

[p. 117]

XLVII.
Noodlot.

Door 't somber woud dreef mij de stormwind voort.
Lang was de weg en starreloos de nacht.
Ik riep: - ‘Wie wijst me een wijkplaats voor die jacht?’
En aêmloos stond ik vóór een stalen poort.

En driemaal klopte ik aan, met de ijzren kracht
Der wanhoop. - ‘Leeft geen mensch hier, die mij hoort?’
Toen sprak een stem: - ‘De stilte, die gij stoort,
Is heilig; wie hier woont, roert kreet noch klacht.’

- ‘Noem mij den mensch, die menschen lijden laat!
Licht roept mijn lied ten strijde een koenen held
Die, met één slag, die poort aan stukken slaat.’

- ‘Geen mensch, maar 't Noodlot heeft de burcht gebouwd,
Die opengaat voor bede noch geweld.’
En weer dreef mij de storm door 't somber woud.