Sneeuwvlokken

[p. 108]

XXXVIII.
Natuur.

Vóór ik u vond, o liefste! o langverbeide!
Leende ik mijn ziel aan wolken, bloemen, boomen.
Heel de natuur, bevolkt met schoone droomen,
Bood me een tooneel, waar 't koor ten dans zich reide.

- ‘Mag 'k als een smeeklinge aan uw altaar komen?’
Vroeg ik aan 't bosch, waar 't lommer spelemeide.
- ‘Wieg me aan uw boezem!’ bad ik meer en heide.
- ‘Laat in mijn ziel, o zon! uw zegen stroomen.’

En 't welig mos bood me een fluweelen peluw,
En 't kalme woud nam me in zijn krachtige armen,
En 'k voelde uw liefde, o veldenrijke Veluw!

'k Weet nu: 't was waan, natuur kent geen erbarmen,
Zij pronkt met zielvol schoon, dat wij haar schenken.
De mensch alléén kan trouw den mensch gedenken.