Sneeuwvlokken

[p. 106]

XXXVI.
Illusie.

Gelijk een arm artist met schilderwerk
De kaalheid van zijn kamertje verbloemt:
- Hier bloeit een droomvol landschap; - ginder doemt
Een grijze toren op in 't zachtblauw zwerk;

- Een jonkvrouw rechts, die hij ‘zijn liefde’ noemt
- En links een doodenakker, zerk aan zerk;
Zoodat de wanden wijken en geen kerk
Of oud paleis op zulk een rijkdom roemt; -

Zoo tooi ook ik mijn leven en verbreed
Mijn eng bestaan met zelfgeschapen schoon,
Zoodat ik, starende op mijn werk, vergeet

Dat al die beelden, die 'k mijzelf vertoon:
Natuur en liefde en godsdienst, maar in schijn
Den grens doen wijken van mijn kleine zijn.