Sneeuwvlokken

[p. 104]

XXXIV.
Ondergaande Zon.

De zon ging onder in een wolkenzee,
Gelijk mijn leven in vertwijfeling.
En droevig dacht ik aan de stem die: - ‘Zing!
En zing u zalig!’ riep, die ik, gedwee,

Volgde in een verren, vreemden tooverkring;
En hoe, zoo 'k weer mocht kiezen tusschen twee
Kruiswegen, 'k d' andren koos, vol stilte en vrêe.
Toen sprak mijn gids, die peinzend naast mij ging:

- ‘Uw leven is gelijk die zon.’ - ‘Gij raadt
Wat ik juist denk,’ zei ik, vol bitterheid,
‘Gelijk een zon, die bloedrood ondergaat.’

- ‘Doch, door een ander werelddeel verbeid,
Laat zij haar stralen stroomen waar zij mag
En schept de schoonheid van een nieuwen dag.’