Sneeuwvlokken

[p. 100]

XXX.
Wintermorgen.

De wintermorgen vult mijn kleine cel
Met kille, grauwe scheemring en ik denk
Aan 't leven dat ik leven moet, geschenk
Van 'k weet niet welke macht uit welke hel.

De Muze wenkte - en volgde ik niet haar wenk?
Speelde ik, als andren, met mijn lied een spel
Van ijdle klanken? Waande ik niet soms wel
De bron te vinden waar 'k mijn ziel in drenk'?

'k Zie nu mijn werk gelijk 't in waarheid is
En 'k vraag mij af: - ‘Welk pad heb ik begaan,
Welk woord gesproken, welke daad gedaan?

Zaaide ik iets meer dan zaad van droefenis?
Rijpt ooit tot vrucht de bloesem van mijn lied?’
- O ziel, mijn ziel, verzink in wanhoop niet!