Sneeuwvlokken

[p. 90]

XX.
Verspeeld.

Gelijk een speler, die zijn geld en goed
Verspeelt heeft en nog ééns het noodlot tart:
Hij werpt zijn laatste handvol goud op zwart
En wacht, met starren blik en bonsend bloed....

En zie! 't is rood. Met wanhoop in het hart,
Ontvliedt hij 't heilloos huis. Hij heeft geen moed
Tot leven meer en weldra wiegt de vloed
Een bleek, dood man, die zonde kent noch smart; -

Zoo heb ik ál mijn kansen op geluk
En ál mijn levensdroomen, stuk voor stuk,
Verspeeld.... en 't noodlot wees mijn liefde op u.

Ik waagde één handvol gouden droomen nog,
't Was álles wat mij overbleef en toch
Verloor ik weer.... o ziel, mijn ziel, wat nu?