Sneeuwvlokken

[p. 88]

XVIII.
Sanskriet?

Mijn ziel is een gesloten boek; ik geef
Aan wie 't mij vraagt zoo licht den sleutel niet.
De tijd is ver, toen 'k mij verleiden liet
Tot zoet vertrouwen, waar ik thans voor beef:

Toen ik dien sleutel leende voor een lied,
Een lieven brief, dien meisje of knaap mij schreef,
Een traan, die warm in droomende oogen dreef....
Wat baatte 't hun? - Zij kenden geen sanskriet.

Ten laatste gaf ik 't gouden sleuteltje een
Die zeer veel talen - ook sanskriet - verstaat:
- ‘Lees nu mijn boek met aandacht en alleen

En zorg dat gij geen letter overslaat!’
Maar toen hij 't inzag: - ‘Dit is geen sanskriet.
Veel vreemde talen ken ik, deze niet.’