Sneeuwvlokken

[p. 84]

XIV.
Wandeling.

De koele herfstwind krult de groene pluimen
Der slanke popels, zaait een geelen regen
Van dorre blaadren op de bruine wegen
En doet de kalme waatren even schuimen.

Een nevel, têer als waas van blauwe pruimen,
Omhult de vert', vol zonne- en schaduwvegen.
Hier is 't mij wel, met u alleen! een zegen
Daalt op mijn hoofd en 'k voel mijn borst verruimen.

O laat mij nu, met lange, stille teugen,
Uit aarde en hemel liefde en schoonheid drinken
En me in 't geluk van zulk een dag verheugen!

Kon ik nu zacht van 't zijn in 't niet-zijn zinken,
Vóór 'k hemelblauw en wuivend groen moet derven,
Wat zou ik zalig, in uwe armen, sterven!