Sneeuwvlokken

[p. 72]

II.
Windstilte.

De loome zomer ligt op 't land als lood.
Geen vogel zingt; slap hangt het loof, dat smacht
Naar lucht en laving; de aarde zwijgt en wacht
Een bliksemstraal, die wekke uit slaap en dood.

Met slappe zeilen deinde, onmerkbaar zacht,
Een wijle 't schip, dat stormen weerstand bood,
Doch 't ligt nu roerloos op der waatren schoot
En wacht op wind, die leven geve en kracht.

Mijn hart is kwijnend als het dorstig loof,
Mijn ziel is mat gelijk het stilstaand schip.
Ik wacht op hartstocht: liefde of nieuw geloof.

In 't kalme luchtruim groeit een zwarte stip,
Maar 'k weet nog niet wat ik verwachten mag:
Een wilde windvlaag of een donderslag.