Sneeuwvlokken

[p. 62]

VI.
Rustende Koe.

In 't welig weigras ligt de kalme koe,
Met droomende oogen starend vóór zich uit,
Naar 't strakke luchtblauw, waar geen wolkje drijft,
De loome zomermiddag neigt ten eind
En gouden gloed ligt op het grasfluweel.
Een vluchtig zuchtje van den zoelen wind
Glijdt, flauw, door 't loover van den appelboom
En licht de slappe blaadren even op,
Zoodat de schaduw op den rossen rug
Van 't rustend dier zacht wiegelt heen en weer.
Wat witte vlinders fladdren over 't gras
En 't zomersch gonzen van de vliegen maakt
De stilte hoorbaar op de kleine wei.