Rouwviolen

[p. 63]

Sonnetten.

[p. 65]

I.
Bedolven Stad.

Nu is mijn hart een uitgebrande krater.
En onder lava ligt een stad verzonken,
Waar marmer leefde en gouden koepels blonken,
Waar thans een gids u leidt, een wijze prater.

Een reuzerookwolk, ros van roode vonken,
Een stroom van lava, sissend met geklater
Van heete steenen, vuur op vuur.... wat later
Een leêge plek: een stad in asch verdronken.

Ik ken den weg in tempels en paleizen,
O gids, ga andren op uw wijsheid nooden!
Wist gij wat ík weet, zelfs úw hart zou ijzen.

O laat mij offren aan uw marmren goden,
Laat me aan uw taaflen met mijn tranen spijzen,
Stad van mijn liefde, vol versteende dooden!