Rouwviolen

[p. 48]

XXX.
Tranen.

O, laat mij in koele zode

Verbergen mijn aangezicht

En beweenen mijn jongen doode,

Die onder de rozen ligt.

O, laat mij weenen, weenen!

Ik schaam mij de tranen niet,

Die regen en dauw verleenen

Aan de passiebloem van mijn lied.

Ik weet wel: mijn klagende wijzen

Behagen de wijzen niet,

Maar ik zing ook geen zang voor de wijzen,

Maar voor hem, die me alleenig liet.

Zie, 't is ál wat mij rest op aarde:

Dat plekje gewijde grond

En de erinnering die ik bewaarde,

Zoo jong, zoo rein, zoo blond.

[p. 49]

 

O laat mij weenen, weenen

 

En zingen mijn eenzaam lied!

 

't Is ál voor dien lieven, dien eenen,

 

En die eene, die weet het niet.