Nieuwe verzen

[p. 109]

XXXV

Octoberzon met tragisch rooden glans
Beschijnt het fladdrend lang vergeelde lint
En 't bruinend loof, waar wild mee speelt de wind,
Het lint, het loof van d'ouden lauwerkrans.

De grijze vrouw, heldin of koningskind
Weleer, verafgood - arm en eenzaam thans,
Ziet wervlen droef der blaadren doodendans
En zucht: - ‘Waar klopt een hart nog, dat mij mint?’

Haar leven leende ze aan het schouwtooneel.
En twijfel rijst: - ‘Voor velen was ik veel -
Waar 't zoeter niet, voor éen te wezen al?’

Nu lijkt haar leeg der velen lof als loon
- Tot jonger schoonheid bracht haar roem ten val -
En de oude lauwer ritselt dor, als hoon.