Natuurpoëzie

[p. 126]

Heizoom

Omlommerd van boomen, het hoofd op mijn tasch,
Lig ik roerloos te rusten in 't warme gras.
Op de zonnige hei, aan den zoom van het bosch,
Al zaamlend een geurenden erica-bos,
Dat die vroolijk een treurige stadskamer maak,
Volbracht ik, al zingend, mijn morgentaak.

Nu voel ik mij vrij, als de zwerveling,
Die niets van waar andren mee pralen ontving
En die heimlijk toch heerlijke schatten bezit:
Al het blauw van den hemel en 't wolkenwit,
De amethysten der hei, die tot heuvelen zwelt
En het bloeiende goud van 't lupineveld
En al 't zilver der zeilende wolkenvloot
En al 't purper der hei in het avondrood
En de paarlen van dauw en opaal en robijn
Van de sterren, die flonkrend als oogen zijn
En het vleugelgeklapwiek en vogelgefluit
En het ruischen der blaadren, als orgel en luit
En de aromen zoo zuiver, die zingende ik loof
Van koren en heikruid, van mos en van loof
En 't gestreel van den wind en den kus van de zon
En de zegen van regen, de laving der bron.

't Is of mijn van bloemen gezwollene tasch
Nu het bundeltje licht van den zwerver was:
In gerolden versletenen mantel wat brood,
Waar mijn sobere honger tevreê van genoot.

[p. 127]

 

Zoo rust ik roerloos en ik begeer

 

Van God geen enkele weldaad meer.

 

Maar ik weet wel dat, zoo ik nu even bewoog,

 

Die vrede, als een vogel, weer henenvloog.

 

 

 

O mijn heide! o mijn bosch! nu begrijp ik het niet

 

Hoe ik om een belofte u zoo blijde verliet,

 

Om een ademtocht ijl, om een enkel woord -

 

Tot straf heb ik 't nimmer meer gehoord.

 

 

 

Als een kind naar zijn moeder, wie, dwaas, het ontliep,

 

Om een vleiende stem, die belovend riep,

 

Zoo keer ik berouwvol, mijn heide, mijn woud,

 

Tot u van de stad, waar ik arm was en koud.

 

Beveiligt me, omvlijt mij! Met lippen vroom

 

Nu kus ik uw hart, aan den heidezoom.