Natuurpoëzie

[p. 125]

Avondnevelen

Omwuifd van blanke slepende gewaden,

Uit de avondweiden rijzen ranke vrouwen.
En de éenen schrijden, weenende als wie rouwen,

Het hoofd gebogen, traag en leedbeladen.

't Gelaat omhoog, vol teeder Godsvertrouwen,

Zie 'k andren, heffend de armen, of zij baden.
En, hooger, zweven over hemelpaden,

Verheerlijkt, heiligen, die God aanschouwen.

Ik droom bij 't spel der eedle nevelbeelden,

Die bleeke dampen in den schemer teelden,

Uit vlakke wei, waar grazen donkre dieren,

Van 't ijle wezen, dat, in schemergrijzen

Van stervensuur, zal uit de stof verrijzen

En over dood voor eeuwig zegevieren.