Natuurpoëzie

[p. 112]

Zomerwake

Ik dronk den adem van den zwarten zwoelen

Laatzomernacht, waar 't land in lag verloren

En peinsde aan beden, nimmer te verhooren,

Aan levens doolhof en aan Gods bedoelen. -

Tot groen van boomen, goud van haverkoren

In licht herleefden en ik weer mocht voelen

Den morgenwind mijn schroeiende oogen koelen,

Den wielewalezang, mijn luistrende ooren.

Aan elken halm een dauwdrop hing te vonklen;
Het gouden veld bestrooid lag met karbonklen.

In roode wolken rees de blonde morgen.

Maar ik, van 't waken moe, kon, áltoos loomer,
Bewondren wel, niet blij zijn om den zomer -

In nachts erbarmen wenschte ik mij geborgen.