Natuurpoëzie

[p. 107]

Dageraad

Waarom was droef die wake, in blauwen nacht,

Van bloemenadem zoel en blank van maan? -

Een ritselwind doorvoer de lentelaan

En 't kleurloos koren deinde nevelzacht.

Dra, juublend, rees een leeuwrik uit het graan

Naar 't parelgrijs van de oosterwolkenvacht.

Slaapdronken tortels koerden liefdeklacht.

Fanfaren schettrend, kraaide al de eerste haan.

En fier, gezeten op mijn hoog balkon,

Beklaagde ik wie verzuimden, de oogen dicht,

Het stralend wonder van dit Godsgedicht.

Aan d' einder, boven de eiken, steeg de zon,

In smeltend goud en donzen rozelicht,

Voor héel een dag weer, dien 'k niet dragen kon.