Natuurpoëzie

[p. 98]

Acacialaan

Nu vloeit de melk der marmren manevaas
Door 't bleek vergeestlijkt bloemeblauw der lucht.
De grijze velden, waar geen halm meer zucht,
Zijn blank omvloten van haar nevelwaas.

Plots woelt de wind met suizelzoet gerucht
In 't vlindrig loof der jonge acaciaas.
Dan sneeuwt, gedreven door zijn licht geblaas,
Op 't laanzand neer een bloesemvlokken-vlucht.

Als parelmoeren visschen drijven gaan
De ranke wolken in de hemelzee.
De wind doorgolft de kruinen - Willig mee
Beweegt de schaduw, zwart op 't grijs der laan.
En 'k zie de schaduw van mijn levenswee
Op 't pad, beglansd door vrome vredemaan.