Natuurpoëzie

[p. 93]

Het pad

Waar bleef het smal fluweelig pad,

Dat door het koren gleed,

Waar 'k zong en God om vrede bad

En heeling van mijn leed?

Waar bleef het pad van geurend gras,

Dat liep van laan naar woud,

Waar 't sneeuwig van kamille was,

Van boterbloemen, goud?

Ik droomde er wen de schemer viel,

Omvloeid van avondblauw.

En als de noodkreet van mijn ziel

Was 't klagen van een pauw.

Een boom, nog door de bijl gespaard,

Die ruischte er in den wind -

Hoe voelde ik mij alleen op aard

En toch Gods eigen kind.

Verdwenen is mijn droomenpad

Door koorn, naar suizlend woud,

Waar 'k zong en God om vrede bad,

Omvloeid van avondgoud.