Natuurpoëzie

[p. 86]

Heugenis

Met gulden glanzen aait de zon van Mei
Het blank fluweel, 't kastanjebruin satijn
Der koeien zwaar, die traag aan 't waden zijn
Door 't golvend groen der goudbestipte wei.

't Riviertje vonkelt, blauw van hemelschijn,
Blinkt, onder wolken, donkergrauw als lei
En laaft een koe, die loom te kauwen lei:
't Nat vloeit haar muil af, blond als gele wijn.

'k Wou dat ik weer onder dien treuresch lag,
In geurend gras vol boterbloemengoud
En hoog in 't blauw de wolken zeilen zag
En hoorde een groenvink, die met luiden slag
Zijn Meiziel uitzong in het wilgenhout
En voelde alom een God, die van mij houdt.