Natuurpoëzie

[p. 82]

Kastanjebloesem

Vroom laat de boom, vol hoop dat de avondwind
Zijn bloei, die Meidroom, naar den hemel draag',
Van al zijn toortsen vlokken neer een vlaag
Van blanken bloesem, even roosgetint,
Als lentesneeuw door avondzon, tot laag
Op laag, bespreidend áldaggrijs van grint,
Den tuin bevloert, tapijt voor koningskind,
Van schuttingbruin tot groen van beukenhaag.

Nog hoopt kastanje op hemelvaart, maar hoe?
De vooglen slapen, de avondwind is moe
En vouwt, in 't woud, de loome vleugels toe.

Meewarig knielend, streel ik 't bleek satijn,
Dat morgen, stervend, bruin en geel zal zijn,
Bezoedeld, leelijk, wreed vertreden zijn.