Natuurpoëzie

[p. 52]

Stervende herfst

Ik wil het sterfuur van den Herfst verbeiden,

Zooals ik vroeger slaaploos nederlag

Om roze-aroom en nachtegaleslag

Mijn handenvouwende aandacht vroom te wijden,

Tot ik het zilvren van den morgen zag,

Roerloos ontroerd van droefzoet lentelijden
En mild mijn oogen weenden om het scheiden

Van Mei, die vlood voor vuur van zomerdag.

Maar hoe ik de oogen sper en wacht en luister,

Geen teeken van verderven heb 'k bespeurd.

Nog praalt de Herfst in roode' en gouden luister,

Of wind al flarden van zijn mantel scheurt.

Maar diep in 't woud loert Winter wreed - en kruist er

De Herfst zijn weg, Herfst's leven is verbeurd.