Natuurpoëzie

[p. 49]

Herfstheide

Vol grijze dreiging hangt het zware zwerk

Op 't rossigbruin van de uitgebloeide hei.

Langs 't bleeke zandpad zeult een kar voorbij

Een donker schonkig paard - Eén tengre berk

Rijst rank op 't grauw met siddrend bladgesprei.

En plechtig ruischt, 'lijk 't orgel in een kerk,
De wind door 't woud van sparren lenig sterk

En sombre beuken, 't heideveld terzij.

'k Vlij me in een kuil en dek mijn leden moe
Met geurend blad en ros ruig heikruid toe

En luister, oor en hart aan heideschoot.

Nu waar 't wel zoet, terwijl ik d' aardgeur dronk,
Zoo stil dit hart werd en hier zacht verzonk

In 't lang verlangd mysterie van den dood.