Natuurpoëzie

[p. 42]

Novemberweemoed

November dempt de blijde Octoberverven

Tot roestigbruin, dofgeel en donker brons.

De blaadren zijgen om in 't slijk te sterven.

Tot somber grauw verdicht het wolkendons.

De wingerd, die met mantel van scharlaken

De dorrepswoning koninklijk vermooit,

Moet, één voor één, zijn roode blaadren slaken,

Als bloedkoralen aan zijn voet gestrooid.

Schoon, hier en daar, smaragden blaadjes trillen

Of, natte rouwvlag, druipt nog zwartig groen,

De meeste boomen, bloot al, staan te rillen,

Het doodskleed wachtend van het sneeuwseizoen.

De lucht, eens blauw, toen blijde vogels floten,

Als in een sterfhuis huivert, kil en stil.

De grijze hemel lijkt voorgoed gesloten,

De ontluisterde aard verloor haar levenswil.

Komt zonneschijn door de ijle kruinen spelen,

't Is koude harde liefdelooze glans.

Soms komt wel veedlaar Wind een herfstlied veêlen

En zweept de blaadren òp ten doodendans.

[p. 43]

 

Dan zinken, moe, zij op dezelfde paden

 

Waar ze aan hun takken ruischten zomerzang.

 

Maar diep in d'akker sluimren zacht de zaden

 

En droomen vroom in onderaardsch gevang.

 

 

 

De regen ziepelt, weenend bleeke tranen,

 

Den horizon verhult een matte mist -

 

Waartoe nog zwerven door ontloofde lanen,

 

Waar moede weemoed troost en hoop vermist?

 

 

 

De lucht is droef van zwam- en bladergeuren

 

En mosaroom en roep van rave en kouw.

 

De tred wordt traag, het hart wordt zwaar van treuren -

 

Schuif liever aan den zetel bij de schouw.

 

 

 

Doch in den haard aanzie het spel der vlammen,

 

Uit beukeblokken rijzend rood en goud.

 

De ontbonden zielen zijn 't der fiere stammen,

 

Die velde en kloofde een bijl in 't najaarswoud.

 

 

 

O zie die vlammen goud en purper blaken

 

Als jonge zon in rozig morgenrood,

 

Belovend blij na winterslaap ontwaken,

 

Belovend leven na wat leek den dood.