Natuurpoëzie

[p. 41]

Sombere herfstdag

Gestolde golven van een donkre zee,

De zwarte kruinen van het herrefstwoud,
Een aanschijn droef, dat tranen wederhoudt,

De bleeke hemel vol verzwegen wee.

Omploegde landen, moeders moe en oud,

Van de eg doorkerfd, gelaten en gedwee
Den zaaier wachtend, weder gevensrêe,

Na 't willig offer van het korengoud.

Mat onyxgroen, bedonsd van blanken dauw,

Is 't eenig kleurvlekje in de herfstlandouw

Het spruitend raaploof, teêr als hoop in smart.

De blanke lucht doorzeilt een sombre kouw

En, schrijnend schreiend, dringt zijn roep van rouw

Mij diep in 't winterwachtend weerloos hart.