Natuurpoëzie

[p. 37]

Herfstregen

De zoele regen spreidt haar blanke gazen

En suizelt zacht haar lavend slapelied -
Ik laat haar zingen voor mijn moe verdriet

En geef mijn hart gevangen in haar mazen.

Verdoezlend zijïg landen en verschiet,

Hult ze ál zóo teeder in haar bleeke wazen
Dat 'k zacht laat zinken, ver van wereldrazen,

Mijn loom verlang in daadloos droomloos Niet.

Doorziepel zoet mijn hart met weeken weemoed,

Gelijk de lucht met geur van bosch en veld,
O bron, die welig uit den hemel welt!

En weef in nevel blank van stillen deemoed

Mijn ziel, verkalmd na levens ruw geweld,
Die, vroom berustend, God geen vraag meer stelt.