Natuurpoëzie

[p. 26]

Droomt weer de herfst

Droomt weer de herfst, zoo dool ik, ver van hier,
Naar de oude veste omgordlend de oude stad -
Een vrouwtje zamelt goudloof lijk een schat.
Een bleeke priester prevelt zijn brevier,
Terwijl de wind slaat óm 't vergelend blad.
Op die figuurtjes dofzwart, door een kier
Der olmenbogen zilvert zonnevier.
En zijïg zijgen blaadren over 't pad.

De beiaard zingt een droomig vrome wijs
En zwijgt dan weer - Een vlasblond jongsken baadt
Zijn ledenblank in slapend waterbruin.
En tusschen lila phlox en muren grijs
Heft ruig haar donker goudomstraald gelaat
Een zonnebloem, in landelijken tuin.