Natuurpoëzie

[p. 16]

Bleeke herfstmorgen

Door de open hartjes van de donkre blinde,

In kamerduister, wezenloos en veeg,
Weer ziet de Dag mij aan met oogen, leeg

En blinkend bleek als de oogen van een blinde.

Hij jaagt mij van de peluw, waar ik zeeg

In zalig niet-zijn, dat ik wedervinde
Mijn leven en 't mij op de schouders binde

En voel hoe zwaar 't mijn hart en leden weeg.

Dan, loom weer zwervend door verlaten lanen,

Waar wiegelwuiven zware bladervanen,

Die herfst al vlekt met wijnrood, goud en brons,

Bedwelming vraag ik bittre boscharomen

En hoor aldoor in 't suizlen van de boomen:

- ‘Ben jij daar weer en hoopt nog heil van ons?’