Natuurpoëzie

[p. 6]

Geen wereldstad!

Geen wereldstad, waar 'k zal, verdwaasd, verdwalen,

Geen duister oerwoud, waar ik huivren moet,

Geen hoog paleis, vol grootsche marmerzalen,

Geen helden-epos, waar, vol overmoed,

De trotsche forsche koningszonen pralen

En kleuren vroolijk de aarde rood van bloed,

Geen symphonie, waar pauken en cymbalen

Verplettren fel wat, even, klonk zoo zoet! -

Geef mij een dorpje, omkringd van suizelboomen,

Een kronkelboschje, omgeurd van hei of duin,

Een klein stil kluisje om 't leven te verdroomen,

Genesteld veilig in zijn bloementuin,

Een lied van weemoed, teeder, vroom en lavend,

Een vedelzang, in blanken schemeravond.