Morgenrood

[p. 134]

LI In het herfstlijk Park

Op hooge zuilen staan Brabants hertogenkoppen,
Verweerd en grauw, omsluitend als in tooverring
De ronde vijverkom, zij zelf in boomenkring.
En stil, als trage zware vrouwetranen, droppen
De rosse blaadren neer, in zilvren schemering,
Op 't bronsgroen water - Bonzend voel 'k mijn hart-bloed kloppen
En door mijn leden herfstlijk rilt een huivering.

De blaadren zijgen zacht in 't zand, rondom mijn voeten,
En lijnen vreemd op vijverbrons en bankengrijs.
Mijn oogen turen strak, of ze er in lezen moeten
De raadselrunen van mijn noodlot - En ik ijs,
Of 'k voórvoel hoe ik eens - voor welke schuld? - zal boeten,
Verdreven uit mijn vrede, omdolen 't Paradijs.