Morgenrood

[p. 130]

XLVII Droeve Liefde

- ‘O ware ik dood!’ - ‘Ach! ware ik nooit geboren!’
- ‘Stil! rafel niet de brooze weelde stuk
Van twee verrezen hoog uit levens druk
En laat niet gaan den schoonen dag verloren!

Zie! wie ons zien benijden ons geluk.
Blond meisje in 't blauw, een bloem in zomerkoren,
Aan d'arm van hem, door wien zij werd verkoren,
Dat háar zijn kracht steun, hém haar vreugd verukk'!’

Doch stil benijd ik wie ons luid benijden.
Van deze liefde wie zal ons bevrijden,
Die droef wij dragen als een folterkruis?

Hoe zal ik, zelf verscheurd alrêe door 't leven,
Zijn kranke ziel den blijden moed hergeven?
'k Voel waanzin dreigen - Ware ik veilig thuis!