Morgenrood

[p. 124]

XLII Nachtwaken

Voor 't raam, wijd open, schrijf ik - geen die 't weet! -
In gouden lamplicht, linden suizlen, zacht
Omzoelt mij de adem van den zomernacht.
Mijn oogen schrijnen en mijn hand is heet
Van 't rustloos reppen. Trotsch verbijt ik klacht
Om 't heimlijk branden van mijn harteleed.
Eer blauwt de dag moet de arbeid zijn gereed,
Mij toevertrouwd door hem. Ik waak, hij wacht.

En blad na blad met blijde woorden vult,
Ontcijfrend vlug 't hem zelf onleesbaar schrift,
- Arm slavewerk! - mijn liefdevol geduld.

Hoe scherp en diep bleef in mijn ziel gegrift
't Beeld van dien nacht, mijn verren vriend gewijd,
Dien zomernacht van liefde en eenzaamheid!