Morgenrood

[p. 122]

XL Bij Moeder's Sterfbed

Haar kille hand lag in mijn warme hand,
Als wilde ik mild wat gloed haar wedergeven
Van 't mij geschonken leeddoorvlamde leven,
Dat vreugde en liefde en vrede en hoop verbrandt.

- ‘O Moeder! 'k wil mijn leven u vergeven
- Een droef geschenk! - wijl, doodsangst-overmand,
Ge in zwarte schaduw van het Doodenland,
Hoe levensmoe, voor levens eind moet beven.
O Moeder! neem de troost aan van uw kind,
Dat aan Gods liefde zelf niet kan gelooven,
Maar, sterk van deernis, de echte woorden vindt.’

Gaf God mij kracht? - Zij kwam haar vrees te boven.
En 't stervensuur, hoe smartvol, moet ik loven,
Wijl zij door mij zich voelde Godbemind.