Morgenrood

[p. 120]

XXXVIII Zijn Beeld

Ik zag uw beeld, omwuifd van zomerboomen.
't Was vreemd en schoon. Lang bleef ik peinzend talmen.
'k Benijdde 't beeld den trotschen marmerkalmen
Verheven glimlach. Maar mijn hart bleef droomen
Van de oogen, blauw als bloei van maagdepalmen
En van die hand, waarin, vol liefdeschromen,
Mijn hand gevangen lag in zoet verloomen
En van die lokken, blond als korenhalmen.

Hem liefde een god: die nam met gouden haren
En rooden mond zijn blonden gunstling weder.
Zoo bleef hij jong, zoo zal 'k hem wedervinden.

Als 'k hem vertel van àl mijn lijdensjaren
Zal hij 't begrijpen? zal hij warm en teeder
Mij aanzien weer, als toen we elkander minden?