Morgenrood

[p. 119]

XXXVII Het Sfinxbeeld

En vóor 't granieten Sfinxbeeld droomend stond
Ik, bevende, in het bleek museumlicht.
Zijn blinden blik voelde ik op mij gericht,
Op mij, den glimlach van zijn raadselmond.

En plots herkende ik in zijn aangezicht
't Gelaat van hem, die nooit mijn ziel verstond,
Demoneschoon, omaureoold van blond,
Gelijk een engel Gods van morgenlicht.

O vreemde wreede godeschoone knaap,
Die lachend speelde met mijn meisjeshart
En schroeide héel mijn lenteleven zwart!
Herleefde in u de Sfinx? Toont dáarom slaap
Mij nog uw oogen afgronddiep en têer
Als bloemen en uw glimlach van weleer?