Morgenrood

[p. 108]

XXVI Morgenrood

En eindlijk vloeide, als bloed, fel morgenrood
De kamer in, waar vroom en plechtig stil
Mijn wake was, waar, dreigend, ijzig kil
Omwoei mijn Vader de adem van den dood.

Door 't sluimrend huis voer weerzindroef geril,
Wijl, luid en vroolijk als een vogel, floot
De prille knaap, die bracht ons daaglijksch brood
En, willoos, wekte loomen levenswil.

Ik doofde 't goud der trouwe lampevlam,
Stond áf mijn plaats wie mij vervangen kwam
En sloop naar boven, nu 'k mocht slapen gaan -

Neen, slapen niet: hij lag zoo roerloos bleek!
O zoo ik sliep en Vader nu bezweek!
De winterzon zag, traanrood oog, mij aan.