Morgenrood

[p. 104]

XXII In de blanke Gang

'k Vlucht, als een vogel uit zijn kooigevang,
De kamer uit, die 'k langer niet verduur -
In lampe-goudwaas ademt, koud en puur,
De blanke sfeer der sneeuwwit-marmren gang.

Na 't praatgezwatel, aan den gladden muur
- Een blinkende ijswand - koel ik mond en wang.
Dan, weidsch gebarend, geef met dichterzang
Ik schoonheidswijding aan dit avond-uur -

Tot stoort die vrome vreugde barsch vermaan:
- ‘Kind, zwijg toch!’ 'k Spring den tuin in. Hoog en stil,
In blauw kristal bloeit wit de wintermaan.

'k Drink lavend maanlicht, loutrend vorstaroom,
Roep zacht: ‘Goê nacht!’ klim naar mijn slaapcel kil.
De ruiten vonklen - Slaap, nu troost met droom!