Morgenrood

[p. 95]

XIII Aan Tafel

Heel stil gezeten aan den blanken disch,
Bebloosd van fruit, omkransd van kopjes blond
En bronzig, mijmrend tuur 'k de tafel rond,
Bepeinzend ieders lot, waarnaar ik gis.
En geen verwondert zwijgen van mijn mond,
Bij zóoveel stemgezwatel geen gemis.
'k Verzink wel diep in droom en heugenis,
Doch zie hoe de avond bloemen têer bezont.

Begonias vlammen, rood als droppels lak,
De albasten calla heft haar kelkpracht kuisch.

'k Bezie mijn bord, waar, blauw op blauwen tak,
Een vogel poost - Vloog 'k wég met hem van huis!

'k Voorvoel nog niet hoe 'k naar 't beschermend dak
Verlangen zal en 't vroolijk stemgeruisch.