Morgenrood

[p. 86]

IV Aan het Venster

De melodie der blanke beiaardtonen,
Met weemoed zoet doorsprenkelend de lucht,
Wekte in mijn ziel de ontroerend bange zucht
Naar ver een land, waar 't zalig waar, te wonen.

Met holleblokjes kletterblij gerucht
Holde een blond kind voorbij. In de olmekronen,
Als leliebloei uit hemelregionen,
Met koel geklapwiek sneeuwde een duivenvlucht.

Ik zat bij 't raam te luistren naar 't gekletter,
Het wiekgezoef en 't kinderengekwetter -
Wanneer zou 't Leven kloppen aan mijn cel?

Waarom nu kwelt wij heimwee - sterk verlangen
Naar de oude stad, die hield mijn ziel gevangen
In zilvermazen van haar klokkenspel?