Morgenrood

[p. 78]

LXX Dichterbrief

Verwonderd stond ik voor den spiegel, stil
Van vreugd - Wie, ik, die d'aanblik bang vermeed
Van 't bleek gelaat en de oogen zwaar van leed?
Nu dreef me een warme stroom van levenswil
Mijn aanschijn blij te zien.

- ‘Hoe 'k mij vermeet

Te zenden 't arm gestamel, kunstloos pril,
Wijl 't is van Brôer, op Zusje trotsch, een gril,
Den aangebeden Ziener en Poëet!’
- ‘Die grijze dichter heeft de kindren lief,
Gelijk de Heiland!’

Brôer verwon mijn schroom.

O was 't geen droom, dien 'k niet gelooven dorst,
Dat hij, die Groote, schreef dat kind dien brief
Met de eigen hand, die schreef zijn werk? - En vroom
Zijn woorden kuste ik, borg ik aan mijn borst.