Morgenrood

[p. 76]

LXVIII Vriendschap

Door 't open venster drongen luide kreten
Van uit den tuin, waar meisjes zich vermeiden.
Blond kopje aan kopje, droomden stil wij beiden,
Als bange duiven, op éen tak gezeten.

De droeve toekomst, die wij huivrend beidden,
Versomberde onze jeugd met zéker weten:
Nooit zal geluk ons vroolijk welkom heeten,
Naar 't rozenmilde Sprokenland ons leiden.

'k Zie d'ouden vlierboom weer, die zomerzoelen
Aromenadem door de school liet zweven
En 't spel van zon en schaduw op de banken.

Hoe wreed, hoe zuiver was dat voorgevoelen
Van donker noodlot, zwevend boven 't leven,
Waarvoor een God nog eischt dat wij hem danken.