Morgenrood

[p. 64]

LVI Gekleurde klanken

A blauw, e wit, i geel, o rood, u groen
Zag 'k lang de klanken vóor 't beroemd sonnet.
Maar vóor mijn lippen had 'k een wacht gezet
Wijl 'k wist mij anders dan al de andren, toen
Als nu - En 'k voelde, in droomensfeer van bed,
De wang, op 't kussen, warm van d'avondzoen,
Hoe 'k had van lach om 't kind, dat vreemd kon doen,
Mijn onbegrepen schuwe ziel gered.

En troostrijk waande ik: - ‘Eéns toch geef ik ál
Wat leeft in mij den vriend, die komen zal,
Veel jaren later - die bespot mij niet!’

En áltijd zweeg ik en beschermde bang
Mijn Ik voor spot, verwonderd, wijl zoo lang
De vriend nog wégbleef, die mij nooit verliet.