Morgenrood

[p. 58]

L Herfstwandeling

De popels lijken laaiende flambouwen.
Een koele bries jaagt blaadren over 't zand.
Praalt mooi de tuin, hoe mooier 't bosch in brand!
'k Rep mij met Vader door de herfstlandouwen
En op zijn arm rust liefdewarm mijn hand.
Veerkrachtig stappend, keuvlen wij en schouwen.
Ik lach hem toe, vol harmonie - vertrouwen,
Zijn kind mij voelende, innig zielverwant.

Door stuivend mul van stille gele paden
Bereiken wij 't metalig loofbeladen
Matgouden, bronzen, blauw omwaasde woud.

'k Zou meer berusten, mocht ik zeker weten
Dat Vader nooit die uren kon vergeten
En, waár hij leeft, nog teeder van mij houdt.