Morgenrood

[p. 56]

XLVIII Mijmermeisje

Klein mijmermeisje vlijt haar bleeke wang
Aan Vaders hand en klimt op Vaders schoot.
Dan voelt zij losser d'arm, die haar omsloot,
Wijl Moeder maant: - en ze is voor Moeder bang -
‘Speel jij voor schootkind? schaam je, al veel te groot!’
En 't meisje glijdt, verbijtend schreiensdrang,
Van Vaders knie en vlucht den tuin in - Lang
Dwaalt ze in de laantjes. 't Hartje weegt als lood. -

Tot dorst van bloemen stoort haar week getreur.
Zij laaft ze mild, zij danken haar met geur.
Een strenge stem roept en zij komt, gedwee.

Moe slaapt zij in - Maar in den zwarten nacht,
Uit bange droomen wekt haar vlijmend wee
En, 't mondje in 't kussen, weent ze, onhoorbaar zacht.