Morgenrood

[p. 51]

XLIII Verjaardag

'k Was heimlijk blij als, brons en gouden, viel
Het dorre loof van olme- en popelreken
En spreidde een bruine en gele ritseldeken
En bleeker licht straalde áf van 't zonnewiel.

De trage dagen staaplen zich tot weken -
'k Voel nog hoe vroom ik in mijn bedje kniel
En Vader-God smeek vurig voor mijn ziel
Om groot geluk, dat niet is uit te spreken.

Dan o die laatste nacht vóor 't zalig feest!
Ik waak en hoop - welk wonder zal gebeuren?

Dien zelfden avond, lag ik stil te treuren,
'k Weet niet waarom - 't Was toch wel mooi geweest.
Maar onbevredigd bleef mijn diep verlangen.
Droef sliep ik in, met tranen op de wangen,